Rust verstoord
Rust verstoord
ik lig hier rustig
rondom mij haastige spoed
het stoort mij niet
deel de rust met gelijkgezinden
verschillend in kleur, dat wel
maar geen vond dat erg
plaats genoeg voor allen
rancune is ons vreemd
tot plots een oproep de rust verstoord
de zwarte moest aan het werk
ik en de anderen schrokken danig
we wachten op zijn terugkeer
hij kon eerst geen woord uitbrengen
hijgend en puffend sprak hij haperende taal
hij bromde van een verre reis en rond draaien
als een tol moest hij draaien, ongezond
gelukkig niet te lang
hij zou ziek geworden zijn
en zie, hij was zelfs vermagerd
“ tuitjes garen” hebben niet altijd rust
ela
Reacties op dit gedicht
| windwhisper: | Woensdag, mei 15, 2013 09:04 |
| ik zat dus helemaal op het verkeerde spoor, je weet me steeds te verbazen goede morgen Edgard warme groet Cobie |
|
| witteroos: | Woensdag, mei 15, 2013 00:51 |
| Mag ik je een glimlach sturen? Lees je graag | |
Over dit gedicht
| Auteur: ela |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 15 mei 2013 | ||
| Thema's: | ||