de nacht
de sterren die de nacht lieten fonkelen...
die de nacht lieten stralen...
zijn weg
de zon die altijd zo warm voelde
is nu zo koud
vroeger voelde ik alles
nu voel ik niks meer
helemaal niks
dromen zijn verdwenen
nachtmerries zijn gekomen
jij ontmaagde me
en ik zei niks
ik vechtte niet
waar ik ook ga
ik ben van jou
die de nacht lieten stralen...
zijn weg
de zon die altijd zo warm voelde
is nu zo koud
vroeger voelde ik alles
nu voel ik niks meer
helemaal niks
dromen zijn verdwenen
nachtmerries zijn gekomen
jij ontmaagde me
en ik zei niks
ik vechtte niet
waar ik ook ga
ik ben van jou
Reacties op dit gedicht
| eramaajarvi: | Zaterdag, juli 06, 2013 14:16 |
| Lieve Brokentears, Ik weet dat je je zo voelt en ook dat het lijkt alsof dat gevoel nooit over zal gaan, maar geloof me als ik zeg dat het dat wel gaat! Ik heb hetzelfde meegemaakt als jij. Ik weet precies hoe waar je woorden zijn, maar ik weet ook dat je weer van jezelf kunt worden. Als je iets kwijt wilt mag je me altijd schrijven. Sterkte! |
|
| Roselynn: | Woensdag, mei 15, 2013 22:52 |
| als dit een autobio is.... vréselijk.... sterkte... hoop dat je er met iemand over kunt praten... |
|
Over dit gedicht
| Auteur: brokentears | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 15 mei 2013 | ||
| Thema's: | ||