Castor
Wij hebben een keuze moeten maken
die viel ons ongelofelijk zwaar
We moesten afscheid van jouw nemen
het moest er wel van komen, wij werden niet gespaard
Wat jij op dat moment dacht
zullen wij nooit weten
praten kon je niet
Alleen je ogen zeiden, dat je ons verliet
We hopen dat je ons de beslissing kunt vergeven
en dat het de juiste is geweest
We waren bang dat je stikte in je eigen lucht
dus Castor, na jouw laatste snurk en zucht
bleven we achter met herinneringen
aan een unieke hond en alleen met ons verdriet
Maar om één ding zullen we nooit meer wenen
Jij hebt geen pijn meer
en wij hebben afscheid kunnen nemen.
op 21 Januari 1988 onze hond in laten slapen
Reacties op dit gedicht
| Janny Scheybeler de Jonge: | Donderdag, mei 16, 2013 14:26 |
| ja wies blijft pijn doen he?Hoe is het met bronco? | |
Over dit gedicht
| Auteur: wytske |  
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 15 mei 2013 | ||
| Thema's: | ||