De eenzame man

De eenzame man

Als ik soms de barre

steilten afliep, nu verlaten

door de van sappen barstende

herfst die ze deed opzwellen,

droeg ik in mijn hart niet langer

het rad van de seizoenen

en het druppelen van de onbarmhartige tijd,

maar werd mijn ziel vervuld

door het voorgevoel van jou

die ik verraste in het hijgen

van de eerste onbeweeglijke lucht

op de rotsen langs het pad.

Dan, zo dacht ik, wilde de steen

zich losrukken, reikend

naar een onzichtbare omhelzing;

de harde materie voorvoelde

de nabije maalstroom en pulseerde;

en de pluimen van het hunkerende riet

riepen de verborgen wateren

wuivend welkom toe.

Jij, uitgestrektheid, maakte zelfs

het lijden van de stenen draaglijk;

aan jouw uitbundigheid was de beweging-

loosheid van het eindige niet vreemd.

Ik boog mij over de keien,

brakke windstoten vonden

mijn hart; de spankracht

van de zee was een spel van schakels.

Met die vreugde stort zich

uit het enge dal naar het strand

de eenzame man.

Geschreven door

marchiano di noche

0

Reacties op dit gedicht

marchiano di noche vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

kelo ami:	Maandag, mei 20, 2013 09:46
Zoals ik altijd van je schrijven vind ..mooi ..zeer mooi.. groetjes

Janny Scheybeler de Jonge:	Maandag, mei 20, 2013 09:06
2 x gelezen leest goed! voelt goed

windwhisper:	Maandag, mei 20, 2013 05:53
ddit maakt indruk, wel driemaal gelezen, de sfeer proevend de zee ruikend warme groet Cobie goede morgen

Over dit gedicht

Auteur: marchiano di noche
Gecontroleerd door: Sheena
Gepubliceerd op: 20 mei 2013
Thema's: [Delen]