M’n eigen wereldje.
En elke keer duiken ze uit het niets weer op:
Die twee kleine stemmetjes in m’n kop ...
het ene dat zegt: “Beter niet.”
het andere dat zegt: “Gewoon doen.”
Een stemmetje voor m’n verstand,
en een stemmetje voor m’n gevoel ...
Ze maken me compleet gek
maar ik laat begaan
tot ik de pedalen helemaal kwijt geraak.
Niet meer wetende wat ik moet doen
maak ik een keuze waarvan ik op voorhand weet
dat het zowiezo de verkeerde zal zijn ...
Waarvan ik op voorhand weet
wat het met zich mee zal brengen:
weer diezelfde miserie en diezelfde pijn.
En weer trek ik me terug in mezelf,
weer trek ik mezelf terug in m’n eigen wereldje.
Laat me hier nu maar gewoon met rust
want hier moet ik mezelf uit weten te redden.
Ga weg en geef maar niet om mij.
Dat doe ik zelf niet dus waarom zou jij ?
Laat me alleen in de miserie die ik verdien.
Ooit kom ik eruit ... of misschien niet
we zullen zien.
BlackAngel