Gebroken...
Al het vertrouwen is gebroken,
niemand krijgt mijn hart meer open.
De sleutel is weggegooid,
Je moet niet denken dat het voor iemand ontdooid.
Mensen die van me zouden moeten houden,
waren de eerste die ik niet meer vertrouwde.
Angst nam bezit van me,
was het liefst van de aardbodem verdwenen.
Mensen me ogen vol haat,
het duurd niet lang meer, straks is het te laat.
Was nooit goed genoeg,
ze lieten me zakken in de shit.
Praatte niet veel,
deed ik het wel, kreeg ik dit.
Uitgemaakt als hoer en dramaqeeun,
maar niemand die de situatie vanbinnen kon zien.
niemand krijgt mijn hart meer open.
De sleutel is weggegooid,
Je moet niet denken dat het voor iemand ontdooid.
Mensen die van me zouden moeten houden,
waren de eerste die ik niet meer vertrouwde.
Angst nam bezit van me,
was het liefst van de aardbodem verdwenen.
Mensen me ogen vol haat,
het duurd niet lang meer, straks is het te laat.
Was nooit goed genoeg,
ze lieten me zakken in de shit.
Praatte niet veel,
deed ik het wel, kreeg ik dit.
Uitgemaakt als hoer en dramaqeeun,
maar niemand die de situatie vanbinnen kon zien.
Reacties op dit gedicht
| witteroos: | Maandag, mei 27, 2013 00:04 |
| Vele mensen denken slecht, zijn zelden oprecht. Hebben geen idee hoe met onrecht om te gaan. | |
| Hans Winter: | Zondag, mei 26, 2013 19:58 |
| van angst vertrouwen opbouwen gaat het beste traag maar gestaag, misschien met iemand die je verlangen ervaren laat. groetje, hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Little Rebel | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 26 mei 2013 | ||
| Thema's: | ||