als de stukjes op zijn plaats vallen
en de puzzel weer compleet is
gevoel en verstand weer samenvallen
wordt weer verlicht het ongewis

het verdwijnen in die leegte
zo vol van gedachten, ongeremd
het gevoel dat je al die tijd zweefde
maakt de losse stukjes ongetemd

door elkaar gehusseld, opnieuw beginnen
zoals een dropping in een donker bos
de uitweg zoeken, steeds weer verzinnen
wat maakt steeds de puzzel weer los?

vanuit verbondenheid gaan bekijken
wat de destructieve verwijdering veroorzaakt
kan het soms, ineens gaan lijken
alsof het je in je diepste kern raakt

in de warboel van gedachten
de stukjes zoeken, gekoppeld aan
de manier van aanpakken het onverwachte
zonder dat 't ontheemde blijft bestaan

de voorbodes van de verdwijning
zijn de juiste oplossing naar de rust
de puzzel perfect leggen, dat is míjn ding
werken naar volledigheid dat geweten sust

als puzzel in zijn geheel gelegd is,
2000 stukjes in een strakke rechthoek
wanneer de oude doos zijn nieuwe rustplek is,
kan ik afsluiten 't ongewisse onderzoek