Santiago de Compestela
In Spanje aan de wandel
waren eens twee meiden
Met blaren en spierpijn
was het best wel lijden
Al lopend op hun blaren
niets was hun te dol
Hete zonnestralen op hun haren
maar wat hadden zij een lol
Verre uitzichten,
stilte om hun heen
Deze belevenissen
houden hun op de been
Zo zullen zij steeds kilometers verder gaan
wandelend naar de volgende plek
En daarmee hun vrouwtje staan
zich afvragend waar is vanavond onze slaapplek
Ook al hebben zij het warm
en worden hun voeten vies
Herinneringen vormen zich
als beelden op hun netvlies
Reacties op dit gedicht
| teun hoek: | Maandag, juni 03, 2013 16:26 |
| Lijkt mij een geweldige ervaring en kijk met veel belangstelling naar uitzendingen hierover. Fijn dat jullie dit beleefd hebben. h. gr. teun |
|
| Quicksilver: | Maandag, juni 03, 2013 16:08 |
| in bewondering gelezen. warme groet |
|
| Mamke: | Maandag, juni 03, 2013 12:41 |
| Een vriendin van mij is ''m nu aan het lopen met haar schoonzus.... Bewondering hoor... | |
| windwhisper: | Maandag, juni 03, 2013 12:39 |
| ja ik zie jullie lopen, mijn zwager Bert, liep heen en terug van Noordwijk naar Santiago de Compostelo en terug , die had ook reusachtige blaren, hij schreef er een boek over, liefs Cobie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Mamke | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 03 juni 2013 | ||
| Thema's: | ||