Het gevecht van eb en vloed
Starend naar het duister
Waar de leegte aanwaait
Golven woest vechtend tegen het zand
Geen houvast aan elkaar
Zand voelend tussen mijn tenen
bekruipt me een gevoel van geluk
Eenzaamheid verandert in rust
De zee trekt weg
Sterren aan de hemel onzichtbaar
Bedekt met wolkenvelden
Maar één straalt
De rest vervagend bij zijn kracht
Warm zout water schuifelend over mijn voeten
Ik voel m'n glimlach terug komen
Gedachten vervagend
Het is stil
Waar de leegte aanwaait
Golven woest vechtend tegen het zand
Geen houvast aan elkaar
Zand voelend tussen mijn tenen
bekruipt me een gevoel van geluk
Eenzaamheid verandert in rust
De zee trekt weg
Sterren aan de hemel onzichtbaar
Bedekt met wolkenvelden
Maar één straalt
De rest vervagend bij zijn kracht
Warm zout water schuifelend over mijn voeten
Ik voel m'n glimlach terug komen
Gedachten vervagend
Het is stil
Reacties op dit gedicht
| Quicksilver: | Woensdag, juni 19, 2013 12:55 |
| fijn om te lezen dat jij toch je glimlach terug krijgt..mooi en gevoelig gedicht groets |
|
| Roselynn: | Dinsdag, juni 18, 2013 06:37 |
| ....sereen... | |
Over dit gedicht
| Auteur: O. Jansen | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 17 juni 2013 | ||
| Thema's: | ||