Armen
ARMEN
Hoe zij trouw naar de wil van de geest bewegen
Willoos fungeren als mens` werktuigen
Als de geest verzand in barbaarse agressie of als hartstochts` bloemen de ziel bestuiven
En de al even willoze dwaas in hun omhelzing is gelegen
Mijn armen kennen slechts de herinnering van de smart die zij ontbeerden
De ware leugen achter hun nietszeggende omhelzing
En hoe ik mij tenslotte wendde tot het geluk van de vergelding:
Het wurgen van eenieder die mij niet passeerde
Reacties op dit gedicht
| MayadeBij: | Vrijdag, mei 17, 2002 14:57 |
| Ik ben het een beetje met Sheena eens, maar 't spreekt, en 't spreekt ingetogen luid! Knap gedaan.. |
|
| Sheena: | Vrijdag, mei 17, 2002 10:53 |
| oefff hard kil en onvriendelijk, wat gij niet wilt dat u gescheid doe dat ook een ander niet ... maar tis menselijk en begrijpelijk .... en heeeeel beeldend omschreven ... Sheena |
|
Over dit gedicht
| Auteur: tkigo | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 17 mei 2002 | ||
| Thema's: | ||