Apogeum
Aan het begin van een lange reis
Langs zilveren oevers, over glooiende velden
Zijn bloemen uit honing gehouwen
Om te leven met zachte hand, nog niet tegen elke prijs
Aan het eind van moezijn, van opgeklommen jaren
Van verwilderd bederf en doorvlochten angsten
Blijven lege tafels en stoelen over
Die in ultiem samenzijn stof vergaren
In de verte van de uithoek, op de grens van het bestaan
Langs de randen van zichtbaar licht
Opgehelderd als eindelijk begrepen verlangen
Blijft herwonnen leven mogelijk dat nooit zal vergaan
Langs zilveren oevers, over glooiende velden
Zijn bloemen uit honing gehouwen
Om te leven met zachte hand, nog niet tegen elke prijs
Aan het eind van moezijn, van opgeklommen jaren
Van verwilderd bederf en doorvlochten angsten
Blijven lege tafels en stoelen over
Die in ultiem samenzijn stof vergaren
In de verte van de uithoek, op de grens van het bestaan
Langs de randen van zichtbaar licht
Opgehelderd als eindelijk begrepen verlangen
Blijft herwonnen leven mogelijk dat nooit zal vergaan
Reacties op dit gedicht
| windwhisper: | Zaterdag, juli 06, 2013 06:12 |
| zo mooi, ik was even op Google voor je titel, al had ik het al een iets begrepen genietend gelezen liefs Cobie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Iniduo |  
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 06 juli 2013 | ||
| Thema's: | ||