Het is zo onwerkelijk
ik kan het niet bevatten
de situatie is zo vreemd
het is niet in te schatten

toch blijft het gevoel
dat er meer is dan het lijkt
ik kan er niets aan doen
dat komt door hoe ze naar me kijkt.

ik zeg dat ze niet durft
zij zegt dat ze niet wil
maar in wat ze zegt en wat ze doet
ligt dag en nacht verschil

Redenen genoeg,
heeft ze aangedragen
maar iedere reden die ze geeft
brengt bij mij meer vragen

haar plekje, schaamte, angst
Alle kanten schiet ze op
ze zegt ze kan niet liegen
daar lijkt het dan ook op

Goede vrienden noemt ze ons
maar volgens mij is het veel meer
Wat is het wat haar tegenhoud
wat doet haar toch zo'n zeer?

Ik kan er niet mee leven
niet wetend wat het is
geen moment gaat voorbij
dat ik haar zielsveel mis

Samen door de stad,
nog net niet hand in hand
zoekend naar contact
maar toch nog die afstand

subtiel raakt ze me aan
de manier waarop ze kijkt
ben ik dan zo naïef
is het echt niet wat het lijkt?