We kennen allemaal nog de dag dat de banken werden 'gered'.
als de dag dat het volk voor het blok werd gezet.
Overgeleverd aan aasgieren,
nog erger als de ergste dieren....

We kennen allemaal de dag dat ons geld vertrok,
keer op keer was het een schok.
Al die regeringsleiders,
die doen als waren zij de grote bevrijders.

Nee we zullen het zelf moeten klaren,
wacht maar niet op de dag dat zij ons vrij verklaren
Wij zijn degenen op wie wij gewacht hebben,
nadat zij onze vluchtroutes versperden.

De enige weg eruit is de weg naar binnen,
dat is onze enige kans om dit duivelse spel te winnen.
Want binnen klopt ons hart,
dat ons nooit verwart.

Ons hart dat alle tegenstellingen kan verenigen,
tenzij we liever elkaar blijven stenigen.
Met de stenen van meningen en (voor)oordelen,
toch zullen wij dan eens de bloedende wonden moeten helen.

Het klinkt al luidkeels,
en af en toe kijkt men steels.
Naar de naaste,
zelfs naar de raarste.

De weg van het hart,
lijkt heel apart.
Toch is het onze grootste vreugde,
te weten dat het hart altijd deugde.

Wat heb je aan al die koppen,
die hun hartgevoelens blijven verstoppen?
Zie de ander toch eens staan,
ben jij d'r een die hun het liefste van de wereld zou slaan?

Zo wordt het leven onnodig hard,
want onze hoofden zijn te verward.
Alleen het hart kan alles overbruggen,
het hoofd gaat liever over andermans ruggen.

Wie kent niet die harteklop,
gehoord door zelfs de hardste kop?
Dat hart dat alles in zich verenigt,
terwijl het hoofd maar al te makkelijk de ander stenigt.....