War pigs…
(of de terugkeer van de helden)


Al de narigheid die uit deze narigheid dwarrelt!
Ellendige ellendigheid.
Wiens leven een noodoplossing blijkt, gevoelloos en gevoelig tegelijkertijd.
Zandhazen, woestijnratten en een alles verslindende hitte.
Ik hunker naar het onbegrensde van mijn geboorte en schrijf in tussenpozen onsamenhangende zinnen tot ze werkelijkheid worden.
Godverdomme, ik heb mezelf hier zo verloren zodat het soms wel lijkt dat gesproken gedachten enkel nog in droevige kleuren verschijnen.
Uit mijn mond komen de woorden die iedereen zoveel angst inboezemen, of ze een vernietigende werking hebben valt nog af te wachten, want zelf geloof ik ze niet.
Nee, ik geloof mezelf niet meer in deze vergeten uithoek vol zanderige teleurstellingen waar enkel de dood zijn bevelen geeft.
Maar ik wil niet sterven in deze vozige wereld waar ik niets kan achterlaten dat enigszins gelijkt op het leven.
Want naarmate de tijd verstrijkt wil ik enkel nog in het ijle staren en seconden tegen de vuiligheid kleven, hopend dat de woestijn in de zee verandert, dat zand water wordt en ik terug naar huis mag keren.
Naar huis, naar huis, naar huis, de plaats die ik bijna vergeten ben!
Weg uit deze verminkte werkelijkheid, deze deze dode omgeving met haar kwade ziekelijke dromen.
En wie weet, voorgoed dit maal…


esteban 3 augustus 2013