Onvoltooide devotie...
Onvoltooide devotie…
Naar het schijnt zweven er suïcidale dromen door het open raam naar binnen, maar ik ben vandaag uitzonderlijk lucide, bijna een perfectie kopie van mezelf.
Dit is een tijd zonder oorlog, zonder koude dagen en onrustige nachten,
een tijd waar men tot in de vroege uurtjes over het strand kan wandelen.
Vanaf de dijk rook ik schaamteloos mijn zoveelste sigaret en bekijk
het talrijk opgekomen vrouwelijk schoon dat bevallig omheen mij fladdert.
De eerste die mij vol op de mond kust zal ik liefste noemen, maar bevallig
fladderen ze verder.
Met mijn ogen ontdoe ik hen van kleren en van schaamte.
Naakt stappen ze verder tot ze als klein stipje in de zee verdwijnen.
Het is drie uur, maar het lijkt al veel later en al de vrouwen zijn verdwenen.
Ik, ik negeer de tijd die zich liefdeloos verder strijkt en spring dan in het water.
De schoonheid achterna…
esteban 11 augustus 2013
Reacties op dit gedicht
| mucho: | Maandag, augustus 19, 2013 10:08 |
| Waar is de woeste zee gebleven? Ah ik zie het al die is opgeschoven |
|
| MizzTeaQ: | Vrijdag, augustus 16, 2013 12:54 |
| Mooi! | |
| mima: | Zondag, augustus 11, 2013 16:51 |
| :) lees je graag... X |
|
| september: | Zondag, augustus 11, 2013 14:54 |
| Heel mooi geschreven, fijne zondag gewenst. | |
| windwhisper: | Zondag, augustus 11, 2013 12:13 |
| -------een droom-wandeling, hij die kust de lust van genieten lieve groet Cobie die neme na afloop een koud bad |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 11 augustus 2013 | ||
| Thema's: | ||