Ze zeggen dat het slijt
ze zeggen geef het tijd
Maar wat ik ook probeer
ik mis die lieve meid

Weken gaan voorbij
toch blijft het gevoel
Het gemis van haar aanwezigheid
er staat nu een lege stoel

Telkens weer geconfronteerd
een woord, een geur, een lied
Herinnerd mij aan haar
telkens weer verdriet

Ik mis gewoon haar lach
de blikken in haar ogen
de klanken van haar stem
kunnen mij verdoven.

Haar woorden die me troosten
laten lachen, laten denken.
Ze is voor mij bijzonder
ze heeft zoveel te schenken.

Ik verlang naar de dag
dat ik haar weer even zie.
Even kijken in haar ogen,
even genieten van haar lach.

Nu trek ik me weer terug
de gordijnen gaan weer dicht.
Tranen vloeien rijkelijk
na het schrijven van een gedicht.