Taal noch teken onthutst de dag
licht is zo licht en sureëel
is het zo dat over en door alles heen
gevoel vertelt wat waar is
al is het slechts schijn.
In een zwak lichaam, de woorden en beelden moe
vertalingen van nergens en waartoe.
De wind buiten streelt licht een boom
die anker is geworden
in haar grijs groen bewegende woorden
een gedicht alleen al waardig
ware het niet zo leeg.
In haar takken wiegt een ballon
in mijn kleur alsof ze zachtjes met me mee
wil bewegen als een teken dat ze
juist nu hier is gebleven
misschien is ze ooit opgelaten
in de hoop met wensen en gedachten
heeft een kind haar nagewoven
als een vlucht voorbij de zon
of over het water heeft ze gespeeld
en schaduwen van vogels
trekken voorbij naar het oosten.
Als het stil genoeg is in mij
kan ik naar haar blijven kijken.