het gemarteld vlees
ontloken is mijn ziel gebroken is mijn hart
het beest getemd tot aan de schouders, door
god verketterd en gestenigd door de in dit
leven bezochte graven – er is niet meer
dan de lengte van mijn adem, het geruis
kermt en kronkelt door het rot van herfst
bruinrood is de stilte terwijl de laatste schemer
krast aan het licht
wie draagt die verzwaart, wie geeft die ontneemt
het kloppend vermogen is tanende en baant zich een weg
door het gemarteld vlees
Reacties op dit gedicht
| mijn gedachten in gedichtvorm: | Zaterdag, oktober 05, 2013 09:25 |
| Mooi, maar verdrietig gedicht. Sterkte! Liefs Henriette |
|
| september: | Vrijdag, oktober 04, 2013 23:13 |
| Indrukwekkend mooi geschreven Elze | |
| Dirk Hermans: | Vrijdag, oktober 04, 2013 22:00 |
| de wijsheid een teken van dag dat kracht geeft om de vormgeving van woorden geeft mooi weergeven |
|
Over dit gedicht
| Auteur: elze | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 04 oktober 2013 | ||
| Thema's: | ||