vriend...
Je hield van zwemmen en van honden en wat ik nog niet zo lang weet,je kon uren naar de sterren zitten kijken. Je zag een draak ,een bloem of een boom met ogen. Maar je woord leeft niet meer onder ons je hand voel ik nier meer,je lach klinkt ver weg. Je openheid en spontaan zijn is er niet meer. Toch ben je nog steeds onder ons. Ook al zien we je niet ook al voelen we je niet. Duizenden sterren aan de hemel verbinden ons met jou.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Katrientje | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 18 mei 2002 | ||
| Thema's: | ||