Verstikking
Een laatste hap adem,
mijn leven duwt me onder.
Ik sla om me heen,
verstikking!
Dan niets...
Pijn drijft weg,
stilte.
Een pets in mijn gezicht,
verwarring.
De druk van bovenaf,
uitgeput.
Een laatste hap adem...
mijn leven duwt me onder.
Ik sla om me heen,
verstikking!
Dan niets...
Pijn drijft weg,
stilte.
Een pets in mijn gezicht,
verwarring.
De druk van bovenaf,
uitgeput.
Een laatste hap adem...
Reacties op dit gedicht
| Norbert: | Zondag, juni 16, 2002 23:06 |
| hey, Liz Ik wil weten als je dit gevoel, ook maar ooit, EVER krijgt van mij. Dan wil ik dat weten, Ik zou bijna zeggen eis. Hoe kan ik jou vragen om te blijven huh? Wie ben ik om jou dat te vragen. (he wacht hier ga ik mijn volgende gedicht over schrijven) Hij zal aan jou toegewijd zijn. Als een monument. Een driehoek Liz! JIJ ------ Leven \ / \ / Monument Een driehoek kan je niet verbuigen. De enige manie |
|
| Norbert: | Zondag, mei 19, 2002 20:19 |
| Ja zo voel ik me ook elke ochtend. (beetje bot) Het is niet mijn bedoeling om jouw pijn ({terug}) te doen |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Melissa Sadowski | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 18 mei 2002 | ||
| Thema's: | ||