een heel gesprek met weinig woorden.

ik heb je lief maar we deelden een verleden, een kort verleden.
je leest in mn ogen de angst, de pijn, het gevoel, alles wat ik eigenlijk zeggen wil.
maar ik kan het niet, ik ben te kwetsbaar. je knikt met je hoofd, net of je mijn angst voelt.
zachtjes fluister je "je hoeft me niets te zeggen, ik snap het wel."
je begrijpt me, je voelt mijn pijn, waarom? hoe kan dat?

eigenlijk wil ik niet dat je me begrijpt, dat maakt me te kwetsbaar, ik wil voor jou niet meer kwetsbaar zijn.
maar toch voelt het zo verdomd goed, dit moment, iemand die me begrijpt, ondanks dat jij het bent.
hier lig je dan, in mijn armen, je hoofd rust op mn schouder en zacht streel ik je door je haar.
het voelt goed, maar het is een leugen. het zal nooit meer worden wat het was.

"Beloof me dat je goed voor jezelf zal zorgen."
zei jij meer als een vraag. mijn adem stopt even, ik wil niet tegen je liegen.
je kijkt vragend naar mij en ik antwoord "ik zal mijn best doen."
niet het antwoord wat je hebben wou, maar ik kan er niet meer van maken.
weer lees je mijn ogen en weer begrijp je mij. je knikt ja en zegt zachtjes oke.

nog steeds zo'n sterke band, ik snap het gewoon niet.
hoe kan je mij nog zo goed aanvoelen, terwijl ik er alles aan doe om mijn gevoel voor jou te verbergen?
het verleden doet er nu even niet meer toe. wat we hebben gedeelt maakt me niets meer uit.
nooit zal ik het vergeten maar...

ik heb je nu hier, ik heb je lief,

dat is t enige wat nu telt