Geen afscheid, nu nog niet.
Geen afscheid, nu nog niet.
Ik voel me verloren.
Alsof ik niet ben geboren.
Alsof ik wacht tot ik kan komen.
Kijkend vanuit de hoogste bomen.
Onopgemerkt gedreven.
Vragend waar je bent gebleven.
Mijn stappen zwaar als lood.
Alstublieft, laat me niet alleen.
Ik kan het niet.
Ik kan je niet laten gaan.
Zonder jou niet langer een zinvol bestaan.
Blijf nog wat langer bij mij.
Zij aan zij, overlevend, strijdend.
Als het na de strijd nog niet gaat.
Zal ik je los moeten laten.
Dat afscheid zal ik haten!
Ik voel me verloren.
Alsof ik niet ben geboren.
Alsof ik wacht tot ik kan komen.
Kijkend vanuit de hoogste bomen.
Onopgemerkt gedreven.
Vragend waar je bent gebleven.
Mijn stappen zwaar als lood.
Alstublieft, laat me niet alleen.
Ik kan het niet.
Ik kan je niet laten gaan.
Zonder jou niet langer een zinvol bestaan.
Blijf nog wat langer bij mij.
Zij aan zij, overlevend, strijdend.
Als het na de strijd nog niet gaat.
Zal ik je los moeten laten.
Dat afscheid zal ik haten!
Reacties op dit gedicht
| Anneke Bakker: | Zondag, oktober 20, 2013 09:08 |
| Hier voert onmacht de strijd aan, daarin wens ik je heel veel moed en sterkte. Anneke |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Zondag, oktober 20, 2013 08:14 |
| pijn sterkte |
|
| Roselynn: | Zondag, oktober 20, 2013 07:25 |
| strijden moet wel zinvol zijn... verdrietig...ja... tot je er bij neer valt... |
|
| windwhisper: | Zondag, oktober 20, 2013 06:58 |
| wat een verdriet lees ik hier heel veel sterkte Cobie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: MTVO | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 20 oktober 2013 | ||
| Thema's: | ||