een bommetje
een bom(metje)
daar staat ze weer
zich schurkend aan haar lotgenoot
wit met zwart zwaar en groot
maakte een bommetje
in de sloot
geflankeerd door
een ijselijke gil van mij
ik keek ernaar en stond erbij
maar had geen tijd om lang te treuren
of om haar ff op te beuren
zette het keihard op een roepen
met inmiddels gearriveerde hulptroepen
de boer kwam redelijk gauw op de proppen
om zijn dikbil op de kant te droppen
onder luid applaus werd de drenkeling gered
met band om de kop door tractor
weer in de wei gezet
ze stond daar als genageld aan de grond
druipnat met haar paar honderd pond
een zucht van verlichting
kwam er uit mijn strot
zij natuurlijk verkleumd tot op het bot
eenmaal thuis zag ik het
meermalen voor mijn geestesoog
ik op mijn comfortabele bank
zij hopelijk gauw
door de wind weer droog
ga elke dag ff kijken
of ik haar nog zie staan
dan kijkt ze verwonderd op
en denkt misschien
heb ik soms iets van je aan?
30/10/2013
wr
Reacties op dit gedicht
| Quicksilver: | Donderdag, oktober 31, 2013 09:31 |
| kan me dit best voorstellen, zou ook meteen hulp halen om die dikbil weer op de walkant te krijgen, daarvoor mijn applaus aan jou en aan al die andere die hielpen..goed gedaan met goede afloop voor dikbil fijne dag gewenst warme groets |
|
| Anneke Bakker: | Woensdag, oktober 30, 2013 17:48 |
| Ik probeer het me voor de geest te halen WR, de zwart-bonte. Zulk gebeuren slaat natuurlijk in als een bommetje. Leuk gebracht. Fijne avond en lieve groet Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wervelende regenboog |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 30 oktober 2013 | ||
| Thema's: | ||