als zij bellen blaast
Licht voorover
leunt haar hoofd
de slaap
haar mond staat open
Ik vond haar zo
toen ik zojuist
kwam binnenlopen
Ik zet mij zachtjes
tegenover haar
Ben me bewust
dat ‘k naar haar staar
en zie gefascineerd
de bellen komen
tot haar lippen
waarna ze barsten
en als glimmende stippen
verkleven op haar kin en wang
Het duurt niet lang
één ruk
haar hoofd omhoog
Haar hand beschrijft een boog
tot bij de zakdoek in de stoel
die ze snel vindt
Ze kijkt mij aan
wrijft haar kin en wang
“O, dag mijn kind………
Zeg ben je hier al lang?”
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Maandag, november 04, 2013 21:42 |
| moge de mindering waar doorheen je als kind te vinden blijft je toch gelijk gebleven vertederen. hans |
|
| wijnand.: | Maandag, november 04, 2013 21:22 |
| succes | |
| windwhisper: | Maandag, november 04, 2013 20:42 |
| ja prachtig succes |
|
| wervelende regenboog: | Maandag, november 04, 2013 20:11 |
| vertederend beschreven deze in haar slaap bellen blazende oma :) | |
| Quicksilver: | Maandag, november 04, 2013 19:25 |
| heel bijzonder fictief verwoord veel succes, liefs |
|
| witteroos: | Maandag, november 04, 2013 19:09 |
| Prachtig beeldend beschreven. | |
| Janny Scheybeler de Jonge: | Maandag, november 04, 2013 17:27 |
| leuk deze | |
Over dit gedicht
| Auteur: juffie |  
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 04 november 2013 | ||
| Thema's: | ||