het was gewoon
zo’n rijtjes dag
het opstaan in vertrouwen
de lakens neer gevouwen
mijn jeugd nog glanzend wit
de kachel snorde kolen
het ontbijt reeds klaargezet
mijn moeders lach
die deels verscholen
meer bedroeg
dan binnenpret
het was gewoon
zo’n rijtjes dag
even in de tram gezeten
zag mijn vader uit het raam
in zijn busje ingesleten
van zijn weg nog niets
geweten
in zijn leven verder gaan
en mijn dag
begon
leslokalen
kennis halen
tot de stilte woorden sprak
ogen dwaalden onomkeerbaar
legden last waar het niet was
de zwaarte liet het licht
verscherven
het was mijn jeugd die hier
toen brak
ik heb die dag
niet veel gesproken
het weten van
in mij gesloten
de avond viel
het donker was
zo vloeibaar kil
en in het horen
naar de sporen van mijn vader
bleef de straat nu ijzig stil
mijn wereld viel
in hard gelag
het was gewoon
zo’n rijtjesdag..
| Quicksilver: | Donderdag, november 07, 2013 19:53 |
| dit gedicht heeft mij tot ontroeren gebracht tot het einde.. warme groet |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Donderdag, november 07, 2013 13:49 |
| tjonge ranen wat moet ik zeggen? |
|
| windwhisper: | Donderdag, november 07, 2013 08:33 |
| zit ik hier met tranen in mijn ogen en moet ik de brok in mijn keel wegslikken levensecht geschreven warme groet en goede morgen Cobie |
|
| Auteur: John Kroos |  
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 07 november 2013 | ||
| Thema's: | ||