Dood gezwegen...
Dood gezwegen…
De regen geselt mijn verleden.
Zij slaat en zalft ter gelijke tijd.
Waarom vloeit het verdriet toch naar beneden,
zeg mij, waarom doet zoiets pijn?
O ja, ik heb de waarheid diep belogen,
zelfs tussen twee gevechten door.
Zoveel jaar met niemand om te vergeven
vraag ik pure verlossing daarvoor.
Niemand had het in de gaten,
Maar ik kocht mijn diepste dromen
bij twee meisjes uit de zwarte zwarte nacht.
Beschaamd om nooit meer tot inkeer te komen.
Waar de duisternis heerst zonder herinneringen
vier ik het afscheid als schaduw van mijn eigen streven.
Speel het spel volgens andere regels,
ontbreekt het me aan kracht om dit hier te overleven…
esteban 10 November 2013
Reacties op dit gedicht
| Quicksilver: | Maandag, november 11, 2013 09:41 |
| het lijkt me behoorlijk lastig en moeilijk.. warme groet |
|
| wil melker: | Maandag, november 11, 2013 05:35 |
| Esteban.. ieder speelt een eigen spel.. en is het verleden niets schuldig.. het zondig besef.. is slechts opgelegd vier dat weten in een schuldvrij heden.. Liefs, wil |
|
| windwhisper: | Zondag, november 10, 2013 18:51 |
| het proeven van jouw emotie geeft kippevel warme groet Cobie |
|
| teun hoek: | Zondag, november 10, 2013 18:04 |
| heftige ervaringen. sterkte. h. gr. th |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 10 november 2013 | ||
| Thema's: | ||