Je ziet niet dat ik lach met verdriet.
Zeg me dat ik je niet waardig ben.
Geef me een reden, maak me wakker.
Maar licht is mij hier niet waardelijk gegund.
Duister is deze plek reeds geruime tijd.
Daarom blijf ik hier veel te lang werkend aan mezelf, bezig.
Ongezien ben ik tot mezelf in de spiegel.
Verwezelijk m'n eigen dromen zodat ze blijven dromen naar hun dromen.
De droom werd werkelijkheid, negatief.
Ik droom enkel verder, de dieperik in.
Alles steekt me tegen en stort zich op mij.
Ik denk in mezelf, zet stappen vooruit.
Die doe ik iedere keer, tot het pad zich weer splijt.
En iedere keer uit het zich.
Tot spijt.
_____________________
Anthony Willems