Loslaten
Langzaam ontsluit zich het sluimerend bewustzijn,
gevoelig, onwennig, zo vragend en verwonderd.
Wat komt, wat gaat, wat blijft, wat leeft, wat is,
een tombola, spinnend zo de tijd vluchtig passeert.
Zekerheden ontstaan, zichtbaar aanwezig,
vragen vervliegen, voelbaar, innerlijke rust.
Merkbaar, leefbaar groeit het werkelijke Zijn,
onvoorwaardelijk badend in liefdevolle zielsrust.
Hereniging van de verbonden drie-eenheid,
voorbij het vluchtige ego dat in het aardse leeft.
Aangekomen, de eigen waarheid, daar waar het mag Zijn
waar de ziel, de rede en lijf het leven werkelijk zin geeft.
Reacties op dit gedicht
| Pancho v/d Post: | Donderdag, november 28, 2013 12:14 |
| mooi gedicht, doet me denken aan mijn eigen gedicht over loslaten. Lees hem maar eens. Graag gelezen, erg mooi dit! |
|
| Hans Winter: | Zondag, november 17, 2013 18:54 |
| wij kregen in velerlei verhalen naast ons almaar talen ons bijzonder besef mee van god, geest en metgezel die het woord voor wilde leven, om door te geven, een en al gericht heel onze levenslijn vrij zinnig lang. dichters aan het denken zetten, dat doet ons goed, groetje, hans |
|
| wervelende regenboog: | Zaterdag, november 16, 2013 13:19 |
| heel mooi weergegeven zoals het zich nu ontwikkelt | |
Over dit gedicht
| Auteur: Amarinde | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 15 november 2013 | ||
| Thema's: | ||