We maken samen een verhaal,
jij de inhoud, ik de taal,
en elk hoofdstuk spannender nog dan het vorige.

Doorheen het achtergrondgeruis hoor ik je,
de stem die zo mooi bij je gaat,
je haar, je lichaam, je gelaat,
de hakken waarop je zo parmantig staat,
waarmee je bijna uitrijst boven mij,
waarmee je me van de eerste seconde zoveel zei
dat ik geen woorden vond.

Ik die weer maar eens aan de grond genageld stond.

Buiten vroor het stenen uit de grond,
maar ik ontdooide,
genoot van hoe je zorgvuldig je woorden plooide
in dikke knusse zinnen
en met de alcohol liet ik ook wat van je warmte bij me naar binnen,
het enthousiasme
dat me misschien beter paste
dan ik altijd had gedacht.

Het raakt me wanneer je aan de uitgang nog even op me wacht
en we zo deze dag besluiten.
Het vriest nog steeds buiten,
maar binnen is het warm.

Het moment waarop ik je omarm
is waar feit en fictie scheiden,
het verschil tussen samen
of alleen naar kot toe rijden.

En ik lachte nochtans al voorzichtig terug,
kwam geregeld al met mopjes over de brug,
tastte voorzichtig het diepe water.
Het is op zijn minst exercitie voor later
maak ik mezelf maar wijs.

Op kot hul ik me voor het eerst in een iets lichter grijs
dan het zwarte wolkendek dat me jarenlang bevolkte.

In de verte schijnt, heel voorzichtig nog, zon doorheen de wolken.