Afstand
Ik had je nooit
Nooit zo moeten laten gaan
Niet zo
In die laatste dagen
Uren van je leven
Ik blijf maar denken
En bij stilstaan
Denk niet
Dat ik het mezelf
In mijn tijd hier
Ooit nog kan vergeven
Want papa
Ik heb de kansen
Laten liggen
Toen ik ze kreeg
Besefte niet zo goed
De waarde
Had nog zoveel
Heel veel willen zeggen
Maar ik zweeg
In jouw laatste momenten
Hier op aarde
Er was altijd een excuus
Om niet te hoeven rijden
Ik bleef piekeren
Nam vaak geen besluit
Vond de afstand
Soms te ver
Ook onderschatting
Van jouw ziekte
Het kwam mij
Hoe gruwelijk nu
Toen niet uit
Ik snap nu pas
Wat ver is
De onvervulde wens
Om weer bij jou te kunnen zijn
Maar jij bent weg
Komt nooit meer terug
Dat vreet aan mij
En steekt
En doe mijn hart
Zielsveel pijn....
Reacties op dit gedicht
| ILse Bruintjes: | Zondag, februari 02, 2014 14:51 |
| dit is recht uit je hart geschreven je gedichten raken mij ga zo door | |
| John Kroos: | Zondag, december 22, 2013 23:19 |
| We doen allemaal soms iets, of niets, waar we later zoveel verdriet van hebben. Ik geloof in de gemeende spijt, en denk dat dit de bron is van het vergeven aan jezelf. Ieder ander wel gevoelend mens zou dat, nog op aarde of niet, ook doen.. Sterkte en hartelijke groet, John |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Henk Hoek | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 22 december 2013 | ||
| Thema's: | ||