De kamer toont in grootte
meer dan mij alleen
haar muren zwijgen fors in
alle talen
één voor één laat ik ze naar
beneden halen
de ruimte vult zich klinkend los
van steen
het gruis verstoft hetgeen
het woord bewust liet dwalen
de trap kreunt rond de
zwaarte van mijn stappen
waar ik het puin zichzelf
laat dragen
is het kijken onomkeerbaar
terug gewend
een deur verheft zich in de
treden
het heeft de noodzaak van een
tocht geleden
het donker kruipt als schaduw
langs me heen
een lamp verstoort het rood
verlichte tikken
de laatste stoel rond nakend
nog wat hoeken af
verdelend heers ik over al
mijn kleren
geen ogen die vertrouwd de
lust fixeren
mijn bed is kil beslagen in
een fluisterdicht sereen
het is in grootte veel te
koud voor mij alleen
teun hoek: | Vrijdag, december 27, 2013 13:39 |
eenzaamheid het probleem van ouderdom en scheiding. Mooi verwoordt. h. gr. th |
|
snake642: | Vrijdag, december 27, 2013 12:30 |
sterk geschreven! is over nagedacht!:) groetjes |
|
witte fresia: | Vrijdag, december 27, 2013 11:23 |
Goedemorgen John, Wat bijzonder is dit geschreven! Veel warmte Anette |
|
wervelende regenboog: | Vrijdag, december 27, 2013 10:53 |
heel mooi verwoord hoe je je voelt warme groetjes wr |
|
windwhisper: | Vrijdag, december 27, 2013 10:50 |
ja geweldig goede morgen Cobie |
|
Anneke Bakker: | Vrijdag, december 27, 2013 09:38 |
Het leven lijkt dan aan gruzelementen geslagen John, een schaduw die de lege plaats inneemt. Rakend mooi omschreven. Warme groet Anneke |
|
Janny Scheybeler de Jonge: | Vrijdag, december 27, 2013 04:27 |
tjonje wat mooi en ook nog taalkundig goed gr.janny vol bewondering!! |
|
Auteur: John Kroos | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 27 december 2013 | ||
Thema's: |