op sterven na dood
Levenloos,
liggend op de grond.
Heeft een plas met bloed,
zich rond mij gevormd.
Bloedend,
mijn hart,
verscheurt en gebroken,
klopt het nog zacht...
Mijn ogen al voorgoed gesloten.
Het leven,
ebt langzaam weg uit mijn lichaam.
Terwijl mijn ziel,
verdwaald in de donkere nacht.
Een lijdensweg zonder eind,
zo lijkt het.
Mijn laatste uur is gekomen.
Althans zo voelt het dan toch,
wanneer jij mij vraagt:
'als ik jou ooit verlaat, hoe gelukkig ben jij dan nog?'
liggend op de grond.
Heeft een plas met bloed,
zich rond mij gevormd.
Bloedend,
mijn hart,
verscheurt en gebroken,
klopt het nog zacht...
Mijn ogen al voorgoed gesloten.
Het leven,
ebt langzaam weg uit mijn lichaam.
Terwijl mijn ziel,
verdwaald in de donkere nacht.
Een lijdensweg zonder eind,
zo lijkt het.
Mijn laatste uur is gekomen.
Althans zo voelt het dan toch,
wanneer jij mij vraagt:
'als ik jou ooit verlaat, hoe gelukkig ben jij dan nog?'
Reacties op dit gedicht
| John Kroos: | Donderdag, januari 02, 2014 17:40 |
| Ik denk dat je een goed afdoend antwoord hebt gegeven.. Mooi verwoord en graag gelezen, John |
|
Over dit gedicht
| Auteur: lsb | 
|
|
| Gecontroleerd door: redactie | ||
| Gepubliceerd op: 02 januari 2014 | ||
| Thema's: | ||