Na mijn vorige gedicht is het bijna drie jaar stil gebleven,
geen inspiratie, geen zin, geen tijd?
Meestal was dat wel een goed teken in het leven,
Ik heb van die afgelopen jaren dan ook zeker geen spijt.

Na de tijd van de interne revolutie (2008) is er veel gebeurd,
Veel levenslessen geleerd, vaak gelachen, soms getreurd.
Maar ondanks de onlusten sta ik elke dag op met een lach,
omdat ik mijn passie nu mijn werk noemen mag!

Ik werk niet alleen met mijn hoofd, maar met hart en ziel,
Dat laatste ontbrak eraan, waardoor het nooit echt goed beviel.
Nu ben ik duidelijk op de goede weg, daar ben ik wel uit,
omdat ik op weg naar mijn werk regelmatig fluit.

Als je plezier hebt in wat je doet,
komt de rest vanzelf wel goed,
zo werkt het momenteel tenminste wel,
want ik zit lekker in mijn vel.

En natuurlijk denk ik nog wel eens na over later,
dat is immers onvermijdelijk, het komt er aan,
maar ik leef ook bewuster in het nu, als een vis in het water,
wat er ook komt, ik zal stevig in mijn schoenen staan!

Na vijf jaar onrust is er 1 ding wat me het meest heeft geraakt,
dat je je zo fantastisch kunt voelen als je doet wat je gelukkig maakt.
Daarvoor heb ik vooral mijzelf en niet een ander nodig,
dat maakt het wanhopig zoeken overbodig.

Ik ben blij met wie ik ben,
en dat ik mezelf nu zo goed ken.
En al weet ik het misschien nog niet,
ik ben vast niet de enige die het zo ziet.