AFSCHEID
AFSCHEID
Zwevend op ijle tonen
van mijn lievelingsmuziek,
zie ik publiek
de laatste eer bewijzen
aan haar, die hen verliet.
Familie, vrienden en bekenden
delen samen nog mijn sfeer.
Nog even en ik ben herinnering
als iemand, die er echt voor ging.
Ik zag je kijken,
toen je langs mij liep.
Een nieuwe vrijheid in je ogen.
Een tikje schuldig, maar ook verdriet.
Je geest is nu te lezen.
Ik zie mijn antwoorden op jou.
De misverstanden die we hadden,
omdat ik niet meer praten wou.
Je had me moeten zeggen,
hoe moeilijk je het had.
Dan had ik meer begrepen
waarom je minder gaf.
Het open boek van nu,
hadden we samen moeten lezen.
De liefde tussen ons, was dan,
misschien, een leven lang gebleven.
Jullie tranen als een laatst refrein.
De melodie wordt afgebroken.
Hand in hand gaan ze nu staan,
de laatste groet wordt uitgesproken.
Ik glimlach als ik jullie zie.
Rouw doet liefde niet verdwijnen.
Het samenzijn, de vreugde met elkaar ,
zal als herinnering verschijnen.
In afscheid heb ik het verband gezien.
Ik begrijp nu alle mensen.
Ze denken dat het wensen leven is,
maar leven is vervulde wensen.
WIL MELKER
18/11/2000
Zwevend op ijle tonen
van mijn lievelingsmuziek,
zie ik publiek
de laatste eer bewijzen
aan haar, die hen verliet.
Familie, vrienden en bekenden
delen samen nog mijn sfeer.
Nog even en ik ben herinnering
als iemand, die er echt voor ging.
Ik zag je kijken,
toen je langs mij liep.
Een nieuwe vrijheid in je ogen.
Een tikje schuldig, maar ook verdriet.
Je geest is nu te lezen.
Ik zie mijn antwoorden op jou.
De misverstanden die we hadden,
omdat ik niet meer praten wou.
Je had me moeten zeggen,
hoe moeilijk je het had.
Dan had ik meer begrepen
waarom je minder gaf.
Het open boek van nu,
hadden we samen moeten lezen.
De liefde tussen ons, was dan,
misschien, een leven lang gebleven.
Jullie tranen als een laatst refrein.
De melodie wordt afgebroken.
Hand in hand gaan ze nu staan,
de laatste groet wordt uitgesproken.
Ik glimlach als ik jullie zie.
Rouw doet liefde niet verdwijnen.
Het samenzijn, de vreugde met elkaar ,
zal als herinnering verschijnen.
In afscheid heb ik het verband gezien.
Ik begrijp nu alle mensen.
Ze denken dat het wensen leven is,
maar leven is vervulde wensen.
WIL MELKER
18/11/2000
Reacties op dit gedicht
| : | Woensdag, februari 28, 2001 20:01 |
| aansprekend, ontroerend, herkenbaar. | |
| Dowo: | Woensdag, januari 03, 2001 17:52 |
| keep up the good work! sluukes en een knuffel, ikske |
|
| lelie: | Vrijdag, november 24, 2000 20:42 |
| wauw ik word er even stil van en moet effe terug denken aan de tijd dat ik zulke gedichten schreef. liefs anneke |
|
| arie: | Zaterdag, november 18, 2000 20:07 |
| Wil, Jouw woorden als een balsem voor de vele zielen hier onuitgesproken woorden niet geuite gevoelens helaas telaat kan niet meer nooit meer liefs Arie |
|
| Idster: | Zaterdag, november 18, 2000 19:07 |
| kan er niets aan doen...maar in de situatie waaron ik nu zit...dan moet ik echt keihard huilen om dit gedicht...hij is prachtig !! Liefs en xxx Idster |
|
| ebbo: | Zaterdag, november 18, 2000 15:47 |
| bijzonder gedicht | |
