twijgen worden mens
weggevaagde beelden strepen
zicht voort door mist en dauw, het
verglaasde weten kauwt aan de jonge
ent die zich veilig voelde in de luwte
van het begin
stakende takken zonder blad schrapen
met lange halen het vernis van de wind, de kou
zal in zijn honger blijven zoals de schaduw
van de verdwenen pas
niets zal de tijd doorstaan in weggelaten woorden
er rest nog wat tapijt van het nooit geoogst respect
twijgen worden mens en de vrucht verstilt
wanneer er wordt gemaaid, zal ik sterven
in het wieden van het gras, me glazuren
omwille van het lege glas?
neen, het doodgaan is geen pace in het
netwerk van verlangens het is de kunst
te hoeden met de tijd die ons nog rest
Reacties op dit gedicht
| Bob Van St. Job: | Woensdag, januari 29, 2014 23:48 |
| Volledig eens met John. | |
| John Kroos: | Woensdag, januari 29, 2014 16:40 |
| Je verwoord mijn huidige gedachten Voortleven is alleen mogelijk in de kern van de mensen die van je houden, en je verhaal zullen doorvertellen totdat het rafelt en uiteindelijk in de vele generaties na ons zal doven het is goed zo Graag gelezen en warme groet, John |
|
Over dit gedicht
| Auteur: elze | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 29 januari 2014 | ||
| Thema's: | ||