Samen op het schip
ik wil dat schip weer in
die grote zwarte boot
ik jou kleine meisje
jij zo sterk en groot
broodjes haalde ik bij mama
rende door het pad naar jou
jij op het schip in de vijver
alsof dat ooit passen zou
als jij later op je bed ligt
op de dood te wachten
verrimpeld, oud en vergaan
je laatste adem blaas
die traan die uit je ogen zou rollen
omdat ik niet in jou leven mocht bestaan
denk aan mij, jou allessie
ze laten jou mijn dromen zien
die ik als kind had
ze laten jou de vrouw zien
die ik geworden ben
die jij onderweg je leven vergat
die grote zwarte boot
ik jou kleine meisje
jij zo sterk en groot
broodjes haalde ik bij mama
rende door het pad naar jou
jij op het schip in de vijver
alsof dat ooit passen zou
als jij later op je bed ligt
op de dood te wachten
verrimpeld, oud en vergaan
je laatste adem blaas
die traan die uit je ogen zou rollen
omdat ik niet in jou leven mocht bestaan
denk aan mij, jou allessie
ze laten jou mijn dromen zien
die ik als kind had
ze laten jou de vrouw zien
die ik geworden ben
die jij onderweg je leven vergat
Reacties op dit gedicht
| John Kroos: | Zaterdag, februari 01, 2014 00:09 |
| het verlies zo voelbaar in het midden en aan het einde van de reis Sterkte en warme groet, John |
|
Over dit gedicht
| Auteur: MonsterMeisje | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 31 januari 2014 | ||
| Thema's: | ||