PANIEKAANVAL
In zijn gladde koude huid
komt hij geniepig aangegleden
met zijn kronkelende lijf
een spoor in de aarde gesneden
Zijn tong in en uit flitsend
slaat hij toe en zonder vrees
spuit hij zijn giftige vocht
venijnig in mijn zachte vlees
Terwijl het gif zijn werk doet
begin ik hevig te beven
het koude zweet breekt uit
daar is het bekende zweven
Als het gevecht zinloos blijkt
krijgt het instinct de overhand
wordt mijn geest 'n stille getuige
van deze vuige aartsvijand
Dit allerkrachtigste serum
heeft het helse gif gewraakt
aan een moordende kwelling
werd voorgoed een eind gemaakt
komt hij geniepig aangegleden
met zijn kronkelende lijf
een spoor in de aarde gesneden
Zijn tong in en uit flitsend
slaat hij toe en zonder vrees
spuit hij zijn giftige vocht
venijnig in mijn zachte vlees
Terwijl het gif zijn werk doet
begin ik hevig te beven
het koude zweet breekt uit
daar is het bekende zweven
Als het gevecht zinloos blijkt
krijgt het instinct de overhand
wordt mijn geest 'n stille getuige
van deze vuige aartsvijand
Dit allerkrachtigste serum
heeft het helse gif gewraakt
aan een moordende kwelling
werd voorgoed een eind gemaakt
Reacties op dit gedicht
| FrozenFairy: | Zondag, mei 19, 2002 19:01 |
| mooi gedicht, echt heel mooi!!! =XXX= Kirsten |
|
| Jo Aelmans: | Zondag, mei 19, 2002 17:56 |
| Goed gedicht! ;-) Jo. ;o)x |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Sylvia van Hulzen | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 19 mei 2002 | ||
| Thema's: | ||