Ik schrijf al tijden geen poëzie meer
(voor zover ik dat al deed)
en als ik dan wat schrijf
denk ik aan jou en alle pijn
en hoe het je nooit echt speet.

Ik lig wakker, soms tot vijf,
en rijm dan wat tot ik bijna slaap
maar jij plots weer ergens lijkt te zijn
en ik me - voor de zoveelste keer -
om moet draaien opdat mijn kussen
niet eenzijdig zoutig nat wordt.

Ik praat urenlang met mensen
die je nooit kenden of je niet eens
ontmoet hebben in al die jaren
dat je zo veel voor mij was
en niemand van al die mensen mag je (nog)
omdat ze alleen nog maar zien hoe ik huil.

Ik kom er wel overheen denk ik zo,
maar om jou maak ik me nog wel zorgen,
hoor.
Waar moet je nou heen, nu je mij niet meer hebt?
Was ik niet altijd de enige voor je?
Ga je op zoek, naar een nieuwe enige?

Vind haar maar snel. Ze zal je goed doen.