Oogopslag in avondschemering
Mijn ademhaling vlakt af
Automatisch, als mijn liefde voor jou
Een diepe zucht ontsnapt uit mijn mond
Ik leef nog,
Ik leef.
Jaren zijn er al verstreken
Wonden geheeld, tranen stromen zelden nog
Dromen, verwarrend als altijd
Maar mijn dag breekt aan, ik ga
Dansend, bekorend, lachend, ik weet
Ik leer, verwonder, bereik en hou vast,
Het is voorbij, nooit hoef ik meer bang te zijn
want de stormen zullen nooit meer zo erg woeden
da ik geen ademhalen meer kan
Wensen zal ik blijven, bidden ook, hoop op een zegen
hoop later, afscheid van toen
nooit meer vluchten, stikken, het uitschreeuwen van de pijn
Deze oogopslag in avondschemering
doet me beseffen dat ik er zal, en wil, zijn
Reacties op dit gedicht
| september: | Zondag, maart 19, 2017 22:04 |
| Prachtig gedicht. Mooi om dit zo te kunnen zien als het ook zo anders geweest is. En dan ineens het besef..schitterend. Liefs | |
| Roo$je: | Donderdag, februari 27, 2014 15:37 |
| En ja je er mag er zijn! Liefs, Kus |
|
| John Kroos: | Vrijdag, februari 21, 2014 01:09 |
| zoals uit al het oude het nieuwe weer ontstaat Graag in je positiviteit meegelopen.. Hartelijke groet, John |
|
| teun hoek: | Donderdag, februari 20, 2014 15:54 |
| Geweldig als je veel hebt overwonnen en je weer jezelf kunt en mag zijn. Sterkte. h.gr. th | |
Over dit gedicht
| Auteur: Stella Complete | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 20 februari 2014 | ||
| Thema's: | ||