Horen zien en zwijgen...
Horen zien en zwijgen…
Ik hoorde een jonge freule dichten,
diamanten in haar mond en zuchtte:
laat mij voor altijd van u houden.
“Nee” schreeuwde haar minnaar “Zij zal jou nooit toebehoren”
Ik zag een geverfde vogel en herviel in oude gewoontes.
Een paard, een oude man op een fiets. twee meisjes.
Water dat schaamteloos uit hun ogen loopt.
Ik ben in ademnood reeds lang verloren.
Ik pleegde woordbreuk in die eerste uren van de nacht
en zweeg tegen diegenen die mij hadden belogen.
Ik vertrok vanaf een leeg perron richting nergens,
voelde mij uiteindelijk als herboren…
esteban 3 Maart 2014
Reacties op dit gedicht
| Quicksilver: | Dinsdag, maart 04, 2014 19:30 |
| weer bijzonder en mooi geschreven, vooral het einde wat voor jou als herboren aanvoelde.. laifs |
|
| kimmytje: | Maandag, maart 03, 2014 21:55 |
| Heel bijzonder dicht, Eentje dat ik met groot respect gelezen heb Liefs Kimmy |
|
| wil melker: | Maandag, maart 03, 2014 19:21 |
| Vriend.. soms zit die oude jas weer als gegoten.. kun je de wereld weer aan in nergens heen te gaan.. terug bij jezelf thuis in de chaos die echt van je houdt... liefs.. wil |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 03 maart 2014 | ||
| Thema's: | ||