Jarenlang gevochten om ergens thuis te mogen zijn.
Ik pak mijn spullen nogmaals in , mijn hart doet pijn.
Voor de zoveelste keer sta ik daar alleen.
In mijn lege kamer met 4 muren om mij heen.

De kilte breekt me vanbinnen, ik raak mezelf kwijt.
Tranen op mijn wangen, de eenzaamheid waar ik tegen strijd.
Ik verlang zo naar warmte , het ultieme thuisgevoel.
Maar elke keer Moet ik verhuizen met een ander doel.

Dit maal doe ik het omdat ik het zelf wil, maar het niet anders kan.
Dus uiteindelijk heb ik dan nog niks te zeggen, ik word er hopeloos van.

Wanneer is het mijn tijd? wanneer zijn de keuzes aan mij?
dan werd de wereld zoveel beter , en maakte ik alle mensen blij.
Gaf ik alle mensen een huis en warme armen om zich heen.
Alle mensen te eten en hielp ik ze door moeilijke tijden heen.

Droogde ik de tranen, heelde ik de wonden van iedereen.
ontfermde ik mij over de mensen , en verwarmde hun harten van steen.
Zoveel dromen die voor mij niet zijn uitgekomen, maakte ik voor andere graag waar.
Ik weet hoe het voelt , al is zeggen makkelijker dan het gebaar.

Het wonen hier , ik nog maar van korte duur.
tranen in mijn ogen, ik haal de spullen van de muur.
Morgen zal ik het hier verlaten , keer ik het de rug.
Is alles hier verdwenen en zie ik het ergens anders weer terug.