Iemand...
Iemand…
Stijgende jaren die de levensloop het zicht benemen.
Ik ben daar zoveel keren geweest, te veel, veel.
Zwijgend stoor ik me nergens meer aan!
Hier hoor ik naar niemand te luisteren.
Nu verken ik het korte eind tussen het dagelijkse leven
en de zwijgzame tijden die gisteren uitwuiven.
Ben zowel heilige als zondaar als het op mensen aankomt,
maar meestal een verloren individu.
“Waarom”, lijkt het door mijn hoofd te spoken,
want het lijkt nochtans een perfecte dag
om iemand volledig te negeren.
Fris en compleet geschoren!
Maar dit geheel terzijde…
esteban, (ergens op het einde van Maart)
Reacties op dit gedicht
| mucho: | Vrijdag, april 04, 2014 18:29 |
| het staat op je smoel geschreven maar de mensen zullen weer alles vergeven wat wilde ik ook alweer zeggen kijk maar dwars de mensen roepen toch wel in hun koor |
|
| september: | Zaterdag, maart 29, 2014 21:58 |
| Heel mooi schrijven Esteban, zoals het erom gaat wat echt is. Ik heb je gedicht bijzonder graag gelezen. Liefs | |
| wil melker: | Zaterdag, maart 29, 2014 19:32 |
| Vriend.. en weer doe je het.. depersonaliseren.. om dan het leven op het scherp van de snede te kunnen beschouwen tussen de tegenpolen.. je streelt en slaat met liefde en verdriet om gevoelens weer te verbinden.. om de echtheid.. van het leven ten diepste te proeven.. liefs, wil |
|
| karinvangelder: | Zaterdag, maart 29, 2014 18:37 |
| leuk Esteban zo jij dit beschrijft ! een fris geschoren gedicht doet goed fijn weekend x Karin |
|
| henk jans: | Zaterdag, maart 29, 2014 17:01 |
| mooi! Prettige schrijftrant groeten Henk |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Zaterdag, maart 29, 2014 14:38 |
| graag gelezen hoor | |
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 29 maart 2014 | ||
| Thema's: | ||