Naar onbewoond aldaar
naar onbewoond aldaar
ik wilde je
omspoelen
een tropisch
eiland
van je maken in de
oceaan
zongele stranden
wit blauwe golven
en
jouw koesterende
handen
maar ik kon je
niet scheiden
van het vasteland
onze wortels
reikten dieper
dan alleen hand in
hand
nu vliegen we
twee keer per jaar
naar onbewoond aldaar
wil melker
03/04/2014
Reacties op dit gedicht
| september: | Donderdag, april 03, 2014 15:41 |
| Mooi schrijven Wil, heb ervan genoten. Waar het hart is of de wortels dat is thuis en overal kun je een thuisgevoel vinden tenminste zo heb ik je mooie gedicht gelezen. Liefs | |
| Aquarel: | Donderdag, april 03, 2014 13:30 |
| Mooi hoor... Liefs, Aquarel |
|
| M-Rose: | Donderdag, april 03, 2014 12:45 |
| als taal kon vleugels geven dan roept ze fascinatie op in wat we voelen en brengt geven en nemen telkens opnieuw samen tot leven in te stappen |
|
| Marloes Hendriks: | Donderdag, april 03, 2014 11:35 |
| We hoeven niet lis te laten wat in ons hart is. We hoeven niet ergens te zijn als we het in onze geest dragen. We kunnen er altijd zijn. Mooi gedicht. | |
| teun hoek: | Donderdag, april 03, 2014 09:16 |
| loslaten is moeilijk voor zoveel ik begrijp. Al bouwen wij er onze dromen omheen. h. gr. th |
|
| windwhisper: | Donderdag, april 03, 2014 07:10 |
| een plekje om samen alleen te zijn ver van alles en te genieten liefs Cobie, alweer onderweg naar Antoniushove Goede morgen Wil |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 03 april 2014 | ||
| Thema's: | ||