keek langs me heen
ik heb je geroepen
maar je was al
naar binnen
gekeerd
pakte je handen
om je te raken en
laten
ontwaken uit
lethargie
je lachte maar
keek
langs me heen
zonder
een blik van
herkenning
leek blij met de
aandacht
sprak
onverstaanbare woorden
over wat jij in je
geest hoorde
keerde langzaam
weer terug naar de
onrust
van zoekende
vingers
je lach is
verdwenen in
starende ogen die
al flauwtjes
jouw afscheid beschenen
wil melker
11/04/2014
Aquarel: | Vrijdag, april 11, 2014 12:52 |
Aangrijpend geschreven. Liefs, Aquarel |
|
mima: | Vrijdag, april 11, 2014 10:59 |
ja indrukwekkend schrijven weer van jouw hand, Wil lees je nog altijd heel graag :P |
|
middernachtzonnesteek: | Vrijdag, april 11, 2014 10:07 |
sterk geschreven | |
teun hoek: | Vrijdag, april 11, 2014 09:06 |
er nog zijn , maar eigenlijk niet. Die laatste (levens)fase van de mens. h. gr. teun | |
witteroos: | Vrijdag, april 11, 2014 08:54 |
Herkenning Wil, angst regeert, overheerst innerlijke groei. Geen reddingsboei, veel gesnoei en geknoei. Warme groet | |
Anneke Bakker: | Vrijdag, april 11, 2014 06:57 |
Woorden van herkenning Wil, de lethargie van de zieke die ik dagelijks tegenkwam lees ik hier weer en roept herinneringen op die je nooit vegeet. Droefmooi onder woorden gebracht! Ik wens jou een fijne dag en warme groet Anneke |
|
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 11 april 2014 | ||
Thema's: |