Lieve mama,

Afgelopen 21 april 2014 was het alweer 9 jaar geleden dat wij afscheid van je hebben moeten nemen,
nog steeds kan ik het niet vatten dat ik door moet en kan leven en gewoon kan blijven ademen.
Je gemis is groot bij mij en zonder zeggen bij mijn broer, jouw zoon en je broer,
maar ook zij gaan door en proberen het goed te doen, “jour par jour”.
Wat kan ik je vertellen, ik ben blij met mijn leven al blijven er emotionele gaten,
ik kan er met mijn partner en een vriendin over praten.
Toch laat het verleden en mooie herinneringen mij in mijn leven niet los,
en ben ik bij bepaalde levensfasen emotioneel de klos.
Ik kan je niet even bellen en vragen wat jij vindt,
dat moederlijk advies dat wil toch ieder kind.
Zonder eigen belang, zonder oordeel, gewoon er zijn,
dat mis ik op zoveel dagen en dat doet nog altijd pijn.
Maar ik wil dat je trots op me bent en dat je je beseft: “ik ben vrij”,
en dat je kunt voelen en zeggen: ”dat heeft ze van mij”.
Doorzetten en lief zijn en lief gevonden worden, krachtig blijven en vooral gelukkig zijn,
soms ben ik zo sterk en dan denk ik de hele wereld kan ik aan er zijn ook momenten dat voel ik me klein.
Mijn relatie, mijn hondje, mijn vriendschappen, onze familie, mijn werk, mijn collega, mijn leven,
zoveel zaken die ik met je zou willen delen, al is het maar voor even.
Positief zijn en in de toekomst denken is wat ik probeer te doen en “carpe diem” toelaten,
ik hoop dat ik me hier de komende jaren nog beter in kan vinden en voorlaten.
Mamsie je bent nog steeds het voorbeeld in mijn leven, een lief wezen, een super moeder,
twijfel daar nooit aan, je was er in je gezin altijd, jij was de hoeder.

Liefs je dochter x