aangetraant verdriet...
Je schreeuwd
en traant,
tegen mij aan
en snotterd op
mijn schouder...
Je huild,
verwijt schuift
eigenschuld,
in schoenen
van een ander...
Je scheld
en kwetst,
smijt ruiten in
van eigen
kwetsbaarheid...
Je bent...
Je was...
altijd zo blij
wanneer is
dat veranded?
Reacties op dit gedicht
| kimmytje: | Vrijdag, mei 09, 2014 15:15 |
| Schrijnend schrijven Heel ontroerend Liefs Kimmy |
|
| Fairouz: | Vrijdag, mei 09, 2014 10:28 |
| toen hij of zij ongelukkig werd waarschijnlijk geluk is een breekbaar bezit sterkte, Fairouz |
|
| windwhisper: | Vrijdag, mei 09, 2014 06:13 |
| verdriet doet veranderen, ongelukkig zijn ook lieve groet Cobie Goede morgen |
|
