Zus en zo
Ik lijd, misschien. En toch zoekt mijn oog.
Een sprookje om in te sterven of
een leven waarin schreien mag.
Miskennen heb ik verworven.
Waar zevenkleurig goud door het rag
van mijn wimpers blonk,
groeit pijnlijk de muur in oneindigheid.
Dit is misschien het laatste lied.
En toch rijzen er uit de diepste van mijn wond
woorden naar de duistere holte
van mijn mond. Verdriet, verdriet!
Ziehier mijn hart, ziehier mijn moede leven
maar niemand ziet het verbleken
of het donkeren van mijn gezicht.
Reacties op dit gedicht
| Dewiop19: | Donderdag, mei 25, 2017 16:35 |
| Moest er even bij nadenken maar ik vind deze wel mooi | |
| mucho: | Zaterdag, mei 10, 2014 21:47 |
| zo zo zusje mooi is meer dan een woord liefs, |
|
| kimmytje: | Zaterdag, mei 10, 2014 21:40 |
| Bijzonder mooi Om in weg te zinken liefs Kimmy |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Zaterdag, mei 10, 2014 21:33 |
| mooi schrijven mima | |
