Gedijt in verdriet...
Gedijt in verdriet…
Voorwaar, ik zeg u!
Wie moeder zag op Moederdag
was nooit haar iets teveel.
Ze dichtte ons de waarheid toe
en hielp ons overleven.
Zij suste onze angsten
met beloften op een nieuwe dag.
Dat beeld van haar is nooit verdwenen,
maar leeft verder in mijn eigen leven.
Toch blijft de pijn om haar afwezigheid
keer op keer weder keren.
Als vervlogen herinneringen
die onherstelbaar een eigen leven leiden…
esteban 11 Mei 2014
Reacties op dit gedicht
| september: | Dinsdag, mei 13, 2014 14:28 |
| Stil gelezen Esteban..mooi gedicht. Ik wens je sterkte en liefs | |
| windwhisper: | Maandag, mei 12, 2014 07:55 |
| Ja lieve Esteban, dat is waar, het gemis knaagt, maar haar glimlach blijft toch ook wel in je hart, al is ze lijfelijk niet meer bij je sterkte warme groet Cobie |
|
| mucho: | Zondag, mei 11, 2014 16:50 |
| maar een man mag niet huilen! | |
| kimmytje: | Zondag, mei 11, 2014 16:39 |
| Mooi hoor Liefs Kimmy |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: redactie | ||
| Gepubliceerd op: 11 mei 2014 | ||
| Thema's: | ||