Gelukkig, de leeuw en andere mankementen…


Ik vergat de wekker te zetten…
je stijve tepels schuren langs mijn borstkas
als je achterom kijkt hoe laat het is.
Te laat, te laat blijkt nu.
De goedmaak seks van zes uur geleden
lijkt alweer zoveel jaar geleden als jij raast en tiert
en mij verwijt een egoïstische zak te zijn.
Jij komt, ik kom, jij komt te laat, kwaad kwaad kwaad!
Geen koffie deze keer de slapers uit onze ogen wrijvend!
“stom hé” prevel ik tegen het ochtendlicht.

Ik vergeet te kijken of de leeuw nog in zijn kooi zit
terwijl ik blootsvoets in het kapotte wijnglas trap
dat jij gisteren na een uit de hand gelopen ruzie
met veel tralala tegen de muur kwakte.
Het bloed maakt lelijke vegen over de granieten vloer,
dat zal straks weer vonken geven als je verbittert
in het verleden duikt.
Halverwege de oprit en de brievenbus ligt de postbode half opgegeten.
De leeuw zit dus niet meer in zijn kooi,
maar gelukkig moet ik hem niet meer voederen.

Ik ben vergeten hoe de liefde zich rond mijn enkels omhoog werkte,
hoe het smachten klonk bij het klaarkomen in al zijn facetten.
Terwijl jij naakt onder je kleren een dansje doet en ik in stilte lijd
sterft er onderweg een sprankeltje hoop.
“Ik was te laat” danst je door de kamer, Ik kijk naar buiten.
De leeuw heeft de tijd van zijn leven als hij de rest van de postbode
binnen speelt me dunk! Morgen zal er waarschijnlijk geen post zijn.
Ik open een fles wijn, waarschijnlijk om het goed te maken.
Mijn voet doet pijn, jij lacht gemeen en geniet bij zoveel leed.
Mijn god, ik ben niet vergeten hoeveel ik van je hou…

(An olemolle un sébuwoarietje en un kletske ip ulder koake toe)


Esteban 16 Mei 2014