Eenzaam, een hulpeloos gevoel..
Ik spreek mezelf aan omdat ik me aangesproken voel,
Ik voel me alleen, apart, en verlaten.. Een eenzaam gevoel..
Ik wil een arm om me heen, iemand die me kan steunen,
En een schouder, om er tegen aan te leunen..
Altijd zie ik een grijns op me gezicht dat maar niet weggaat,
Met een verborgen, gebroken gevoel, voelt alsof ik mezelf verlaat..
Iemand die altijd stil is, en altijd vrolijk is,
Maar pijn van binnen heeft, en niemand ervan wist..
En dan is iedereen anders dan mij, omdat ik 'apart' ben,
Iemand met een goed hart, en onbegrijpend maar blijft denken,
Over waarom ik niet aan mijn cultuur wen..
Nog nooit échte vrienden gehad,
En nog nooit een lief gehad..
Vol met pijn, huil ik alles uit bij mijn kat..
Iemand die bij me blijft, en me knuffelt,
Iemand die mij begrijpt, en aan me snuffelt..
Ik heb altijd het gevoel dat ik hier vast zal zitten voor de rest van mijn leven,
En het gevoel nooit loslaten dat ik niet écht heb genoten van mijn jeugd,
Wat mij altijd pijn zal blijven geven,
En iemand zal zijn, die zich op onverwachte dingen verheugd..
Waarom ben ik niet zoals de andere?
Of valt alles op zn tijd?
Dat alles op zn plek zal vallen,
En ik maar naar buiten kijk, hoe hard het waait..
Een eenzaam gevoel..
Ik voel me alleen, apart, en verlaten.. Een eenzaam gevoel..
Ik wil een arm om me heen, iemand die me kan steunen,
En een schouder, om er tegen aan te leunen..
Altijd zie ik een grijns op me gezicht dat maar niet weggaat,
Met een verborgen, gebroken gevoel, voelt alsof ik mezelf verlaat..
Iemand die altijd stil is, en altijd vrolijk is,
Maar pijn van binnen heeft, en niemand ervan wist..
En dan is iedereen anders dan mij, omdat ik 'apart' ben,
Iemand met een goed hart, en onbegrijpend maar blijft denken,
Over waarom ik niet aan mijn cultuur wen..
Nog nooit échte vrienden gehad,
En nog nooit een lief gehad..
Vol met pijn, huil ik alles uit bij mijn kat..
Iemand die bij me blijft, en me knuffelt,
Iemand die mij begrijpt, en aan me snuffelt..
Ik heb altijd het gevoel dat ik hier vast zal zitten voor de rest van mijn leven,
En het gevoel nooit loslaten dat ik niet écht heb genoten van mijn jeugd,
Wat mij altijd pijn zal blijven geven,
En iemand zal zijn, die zich op onverwachte dingen verheugd..
Waarom ben ik niet zoals de andere?
Of valt alles op zn tijd?
Dat alles op zn plek zal vallen,
En ik maar naar buiten kijk, hoe hard het waait..
Een eenzaam gevoel..
Reacties op dit gedicht
| kimmytje: | Woensdag, mei 21, 2014 21:24 |
| Triest gevoel krijg ik hierbij, Het is bijzonder oprecht verwoord en dat maakt het zo mooi en breekbaar. Ik wens je alle liefs toe en moge je het geluk vinden waar je van droomt Liefs Kimmy | |
| spring-in-het-veld: | Woensdag, mei 21, 2014 10:51 |
| je kijkt wel naar buiten, maar gaat niet in de wind lopen, ik las een paar gedichten van jou, en denk nu, recht je rug, je bent hier en nu, niet in het verleden, ik ga geen oh en ach zeggen, ik geef je een schop onder je kont, ga een leven leiden tijdens het zoeken, er is nog meer in het leven dan oud zeer wat niet te veranderen valt.. | |
| Fairouz: | Woensdag, mei 21, 2014 10:45 |
| echte vrienden zijn ook zeldzaam en het is jammer dat jij je zo eenzaam voelt. je hoeft geen masker op te doen om je verdriet te verbergen er zijn al genoeg mensen met een masker op. ik wens je een fijne situatie in de nabije toekomst geniet van deze dag...groeten, Fairouz | |
| windwhisper: | Woensdag, mei 21, 2014 10:37 |
| soms is het goed je hart eens uit te storten warme groet Cobie | |
Over dit gedicht
| Auteur: RoroChaybeh | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 21 mei 2014 | ||
| Thema's: | ||